زنی
از انصار به نام ام فروه مردم را به شکستن بیعتشان با خلیفه اول ترغیب و به بیعت
با حضرت علی علیه السلام دعوت می کرد.
خلیفه
او را احضار کرد و به او گفت: ای دشمن خدا چرا مردم را از دور من می پراکنی در
حالی که به فرمانبری از من اجتماع کرده اند.حال بگو نظرت درباره پیشوایی من چیست؟
ام
فروه گفت: تو پیشوای من نیستی .
خلیفه
ادامه داد، پس من کیستم؟
ام
فروه گفت: تو امیر قوم و بزرگ یاران خودت هستی و آنها هر گاه بخواهند از تو روی بر
می گردانند و هر گاه بخواهند به تو روی می کنند. امامت مخصوص
پروردگار است و از جانب او به پیامبر داده شده و امامت به ستم به کسی جایز نمی
شود. امامی که از جانب پروردگار انتخاب می شود هرگز مال و اموالی را به خود اختصاص
نمی دهد. امامت برای بت پرست و برای کسی که کافر بود و بعد مسلمان شد جایز نیست.
به
او گفتند :« نظرت درباره علی چیست؟»
گفت
چه بگویم درباره امام امامان ، کسی که توحید و یکتا پرستی تمام نمی شود مگر اینکه
او را بشناسیم و پیرویش کنیم. اما تو ای خلیفه ، پیمانت را شکستی و حقیقت را
دگرگون کردی.
خلیفه گفت : « او مرتد شده و باید کشته شود.»
و
بدینسان ام فروه به دست عمال خلیفه کشته شد.
امیرالمومنین
حضرت علی علیه اسلام بعد از شنیدن خبر کشته شدن ام فروه به بالای قبر او رفته عرض
کرد: «پروردگارا! ای کسی که جان ها را بعد از مردن زنده می کنی و ای رویاننده
استخوان های پوسیده، ام فروه را برای ما زنده کن تا عبرتی برای کسانی باشد که
نافرمانی تو را کرده اند».
به
یکباره صدایی از آسمان آمد که می گفت: ای امیرالمومنین! به آنجایی که دعا کردی
برو.
حضرت
علی علیه السلام به بالای قبر ام فروه رفت و فرمود: ای بنده خدا! به اذن الهی به
پا خیز.
ام
فروه از قبر بیرون آمد و گفت: ای امیرالمونین! خواستند که نور تو را خاموش کنند،
ولی خداوند اراده کرد که نورت را درخشان تر کند و یاد و نامت را بالا برد.
