اولین شهید فتنه

پدر شهید حسین غلام کبیری میگه : حسین عشق زیارت بود! هر برنامه ای بود خودشو می رسوند. حال و هواش در جمکران دیدنی تر می شد. همه اش می گفت من آخر شهید می شم، به مادرش هم همینو گفته بود. همیشه زیر لب نجوا داشت. گفتم پسر ! شاید مردم فکر کنند دیوانه ای! گفت : من حسینم. عشق من هم حسین است.

مادر شهید میگه روز قبل از شهادت جلوی آینه ایستاد. تمام قد خودش را ورانداز کرد. شب های قبل می گفتم شلوغه خطر داره مادر، اوباش از پشت خنجر می زنند ! اون شب زبونم باز نشد. برگشت نگاهم کرد، نگاهی که هنوز دلم رو می لرزونه.

شهید حسین غلام کبیری کسی که لقب اولین شهید فتنه را با خود داره متولد سال 1370 در شهرری و از بسیجیان فعال بود. ایشان در بیست و پنج خرداد ماه سال هشتاد و هشت و در حین ماموریت بسیج در اغتشاشات تهران  در منطقه سعادت آباد به شهادت رسید.

مادر شهید غلام کبیری، در مورد دیدار با مقام معظم رهبری میگه بعد از اونکه حسین ما در سال 88 شهید شد، رهبر معظم انقلاب ما رو به خانه خودشون دعوت کردن و من در دیدار با مقام معظم رهبری عکس شهیدم رو به ایشان نشون دادم و ایشان در اون دیدار چادر من رو بوسیدند و فرمودند: «دخترم! فرزند شما در دانشگاه اصلی قبول شد و مقام خیلی بالایی نزد خداوند داره، شهید شما در راه بصیرت مردم و حفظ نظام اسلامی به شهادت رسید و بدونید مقام این شهید حتی از برخی شهدای جنگ تحمیلی نیز بالاتر است. مقام معظم رهبری در پایان این دیدار عکس حسین را به یادگار از من گرفتند.

اما چند تا سوال از شما دوست عزیز! اصلا ما چرا باید خانواده های شهدا رو احترام کنیم ؟ چقدر شهدا و خانوادهاشون رو می شناسیم و اونارو تکریم می کنیم؟ لطفا تو بحث مشارکت بفرمایید.