امام خمینی چه چیزی را به همه ی مقامات دنیوی ترجیح داد؟
درآن روز هایی که زمان رضا خان پهلوی و
فشار طاقت فرسا برای تغییر لباس بود و روحانیون و حوزه ها در تب و تاب به سر می بردند
شیخ نسبتاً وارسته ای را نزدیک دکان نانوایی که قطعه نانی را خالی می خورد دیدم که
گفت : به من گفتند عمامه را بردار، من هم برداشتم و دادم به دیگری که دو تا پیراهن
برای خودش بدوزد، الان هم نانم را خوردم و سیر شدم، تا شب هم خدا بزرگ است.
پسرم! من چنین حالی را اگر بگویم به همه مقامات دنیوی می دهم باور کن.
بخشی از نامه امام خمینی به حاج احمد آقا در کتابی با عنوان "نقطه ی عطف" *************************************************************
کسی که امام به این خوبی از حال او یاد می کند و ارزش حال او را از همه مقامات دنیوی بالاتر می داند یک سیاستمدار برجسته یا یک سردار پیروز یا یک چریک مبارز نیست، بلکه شیخ نسبتاً وارسته ای است که نه تنها با رضا خان دست به یقه نشده، بلکه عمامه خود را هم به دستور او برداشته و به دیگری بخشیده است.
با این حال، امام خمینی در شخصیت شیخ نسبتاً وارسته نیز خصیصه والا و متعالی و ارزشمندی را برای ذکر کردن و حتی آرزو کردن و به عنوان شاید بهترین آرمان و آرزوی خویش مطرح کردن سراغ گرفته است....
ایشان حتی در وجود این شیخ که با رضا خان عمامه بردار و کلاه گذار درگیری نداشته است چنان گوهر نادر یعنی چنان حالی را می بیند و ذکر هم می کند و نمی گوید که فقط باید از مبارزان و سیاستمداران نسبتاً وارسته الگو بیاورم و نه غیر آنان!
